Tag: นิทานพื้นบ้านไทย

ในบางครั้ง สิ่งที่เราคิดว่าเล็กน้อย อาจกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เราพลาดพลั้งอย่างไม่น่าเชื่อ และในโลกที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ การมองข้ามความรอบคอบอาจกลายเป็นบทเรียนที่เจ็บลึก เรื่องราวนิทานพื้นบ้านไทย ณ แดนเหนือ (ล้านนา) ต่อไปนี้จะพาไปพบกับความพลิกผันที่ไม่ได้เกิดจากพลังหรืออาวุธ หากแต่เกิดจากไหวพริบที่เฉียบแหลม และความผิดพลาดที่ไม่มีใครคาดถึง… กับนิทานพื้นบ้านไทยภาคเหนือเรื่องนักเลงปืนเสียท่า เนื้อเรื่องนิทานพื้นบ้านไทยภาคเหนือเรื่องนักเลงปืนเสียท่า หลายปีมาแล้ว ณ หมู่บ้านเงียบสงบท่ามกลางธรรมชาติ มีชายผู้หนึ่งซึ่งผู้คนรู้จักกันดีในนาม “นักเลงปืนแห่งขอบบึง” เขาไม่ใช่ทหาร ไม่ใช่นายพรานรับจ้าง หากแต่เป็นชายธรรมดาผู้หลงใหลในการยิงนกเป็นชีวิตจิตใจ ทุกครั้งที่แดดอ่อนลง เขาจะสะพายปืนลูกซองคู่ใจ ออกเดินลัดเลาะไปยังบึงใหญ่ท้ายหมู่บ้าน สถานที่โปรดปรานของฝูงนกเป็ด นกกระเต็น นกพิราบ และนกสารพัดสายพันธุ์ ที่มักบินลงมากินน้ำและหากินยามเย็น ชายผู้นี้ไม่เคยกลับบ้านมือเปล่าบางวันนกเต็มสองพะวง เด็ก ๆ ในหมู่บ้านต่างวิ่งตามมาดูด้วยความตื่นเต้น ตะโกนกันลั่นว่า “ลุงแม่นปืนมาแล้ว! ลุงได้ตั้งหลายตัวแน่ะ!” เขาเดินเชิดหน้าผ่านตลาด ด้วยท่าทีภาคภูมิราวกับแม่ทัพกลับจากศึก ความแม่นยำของเขาเลื่องลือจนชาวบ้านลือกันว่า “ปืนของเขายิงแม้แต่เงานกยังร่วงได้!” แต่ความมั่นใจบางครั้งก็เป็นเพื่อนสนิทของความประมาท… ในบ่ายวันหนึ่ง แดดสาดผ่านยอดหญ้า ลมโชยเบาๆ กลิ่นดินชื้นคลุ้งอยู่ในอากาศ นักเลงปืนของเราเดินลัดมาอย่างเงียบเชียบจนถึงขอบบึง ระหว่างที่เขากำลังมองหาเป้าอยู่นั้น เขาก็เห็น ฝูงนกพิราบป่าขนาดใหญ่ บินลงมาที่ริมบึง ตาของเขาเปล่งประกายทันที “คราวนี้ต้องได้หลายตัวแน่!” เขาคลานหมอบต่ำ พยายามไม่ให้ฝูงนกตื่นตกใจ…

ในโลกที่ทุกคนต่างตามหาความสุข บางคนมองว่าความร่ำรวยจะนำมาซึ่งความสุขที่แท้จริง แต่บางคนกลับพบว่า ความสุขนั้นไม่อาจซื้อได้ด้วยเงินทอง ทุกชีวิตมีเส้นทางที่แตกต่างกัน บางคนมีทุกสิ่งแต่กลับรู้สึกเหงา ในขณะที่บางคนอาจไม่มีสิ่งใดมากมาย แต่กลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความรักจากคนรอบข้าง เรื่องราวนิทานพื้นบ้านไทยจากแดนเหนือของสองชายที่มองความสุขต่างกันนี้ จะช่วยเปิดเผยว่า ความสุขที่แท้จริงนั้นคืออะไร… กับนิทานพื้นบ้านไทยภาคเหนือเรื่องเศรษฐีกับยาจก เนื้อเรื่องนิทานพื้นบ้านไทยภาคเหนือเรื่องเศรษฐีกับยาจก กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางทุ่งนาและป่าเขียวขจี มีชายสองคนเป็นเพื่อนรักกัน ชายคนแรกเป็นเศรษฐีผู้ร่ำรวย เขามีทรัพย์สมบัติและเงินทองมากมาย แต่เขาไม่เคยมีครอบครัว มีเพียงบ้านหลังใหญ่และทรัพย์สินมากมายเท่านั้น ส่วนชายคนที่สองเป็นยาจกที่มีครอบครัว ภรรยาและลูก ๆ แต่เขามีฐานะยากจน ไม่สามารถหามั่งมีได้เหมือนกับเพื่อนเศรษฐี แต่กลับมีความสุขและอบอุ่นในครอบครัว มีคนรักและคนคอยดูแล เขาไม่เคยรู้สึกเหงาหรือโดดเดี่ยว วันหนึ่ง เมื่อทั้งสองนั่งคุยกันในสวนหลังบ้านของเศรษฐี ชายเศรษฐีพูดขึ้นว่า “เจ้ามีภรรยาและลูก ๆ ก็จริง แต่ข้าไม่เคยอิจฉาเจ้าหรอก เพราะแม้เจ้าจะมีครอบครัว แต่ข้ากลับมีทรัพย์สมบัติและเงินทองที่ไม่มีวันหมด ข้าไม่เคยต้องทำอะไรเลยนอกจากใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย” ชายยาจกฟังคำพูดของเพื่อนแล้วตอบกลับไปอย่างใจเย็นว่า “ข้าขอบคุณที่เจ้าพูดแบบนั้น แต่ข้าไม่เคยอิจฉาเจ้าเหมือนกัน ถึงแม้ข้าจะยากจน แต่ข้ากลับมีสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต นั่นคือครอบครัว ข้าทำงานหนักทุกวัน แต่เมื่อกลับถึงบ้าน ข้าก็มีคนที่รักและดูแล ข้ารู้ว่าข้าไม่ต้องอยู่คนเดียว ข้ามีความสุขกับสิ่งเล็ก ๆ ที่มี” เศรษฐีได้ยินเช่นนั้นจึงหัวเราะและพูดว่า “แต่บ้านข้ามีทุกสิ่งทุกอย่างที่บ้านเจ้าไม่มี…

มีเรื่องเล่าผ่านนิทานพื้นบ้านไทย ณ แดนเหนือ เล่าถึงสายลมพัดผ่านยอดไม้ แสงแดดลอดผ่านเรือนยอดไผ่ ท่ามกลางความเงียบสงบของป่าใหญ่ เสียงบางอย่างดังก้องขึ้น เสียงระหัดน้ำหมุนไปตามกระแสน้ำ เสียงใบไม้เสียดสีกัน เสียงนกหัวขวานจิกต้นไม้ ทั้งหมดหลอมรวมกันเป็นท่วงทำนองที่ไม่มีผู้ใดบรรเลง แต่กลับไพเราะจับใจ ในโลกที่ผู้คนมองป่าเป็นเพียงแหล่งล่าสัตว์และทรัพยากร มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่หยุดฟัง และเมื่อเสียงเหล่านั้นดังถึงหัวใจ บางสิ่งก็อาจเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล… กับนิทานพื้นบ้านไทยภาคเหนือเรื่องดนตรีรักธรรมชาติ เนื้อเรื่องนิทานพื้นบ้านไทยภาคเหนือเรื่องดนตรีรักธรรมชาติ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ หมู่บ้านเล็ก ๆ ริมป่าลึก มีนายพรานผู้หนึ่งใช้ชีวิตโดยอาศัยป่าเป็นแหล่งทำมาหากิน ทุกวันเขาจะออกล่าสัตว์ นำเนื้อไปขายในตลาด ส่วนเขาและหนังก็ขายให้ผู้ที่ต้องการ การล่าสัตว์เป็นสิ่งที่เขาถนัดที่สุด และเขาภูมิใจว่าตนเองเป็นพรานที่แม่นยำ ไม่มีเหยื่อตัวใดสามารถรอดพ้นจากกระสุนของเขาไปได้ วันหนึ่ง นายพรานตื่นแต่เช้า หยิบปืนคู่ใจแล้วเดินลัดเลาะเข้าไปในป่าลึก ฤดูนี้เป็นช่วงที่หมูป่ามักลงมากินดินโป่งที่หนองน้ำข้างเขา เขาคิดว่า “วันนี้ข้าต้องล่าหมูป่าได้ไม่น้อยกว่าสองตัวแน่!” ระหว่างเดินทาง นายพรานผ่านแม่น้ำสายหนึ่ง สองฟากฝั่งของแม่น้ำมีต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านให้ร่มเงา สายลมเย็นพัดเอื่อย เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วไปทั่ว เขาได้ยินเสียงนกหัวขวานจิกกินหนอนที่กอไผ่ ป๊ก ป๊ก ปง ปง เสียงน้ำไหลผ่านรางระหัด ฉ่า ฉ่า ฉับ ฉ่า เสียงลมพัดกิ่งไม้เสียดสีกัน เอี๊ยด อ๊าด อี๊ด…

ยามค่ำคืนในหมู่บ้านชนบทอันเงียบสงบ แสงจันทร์ทอดเงาลงบนลานบ้าน เสียงกระสวยทอผ้าและเข็มฝ้ายหมุนดังแว่วมากับสายลมเย็น ชีวิตของผู้คนดำเนินไปตามวิถีเดิม แต่ในสายตาของบางคน โลกกลับไม่เคยเมตตาต่อพวกเขาเลย ในโลกที่บางคนเกิดมาพร้อมรูปร่างงดงามและได้รับความรักง่ายดาย ยังมีบางคนที่ต้องดิ้นรนเพื่อให้เป็นที่ยอมรับ แต่โชควาสนานั้นหาใช่สิ่งที่จะแข่งขันหรือแย่งชิงได้ เรื่องราวนิทานพื้นบ้านไทยของหญิงสองคนที่เผชิญชะตากรรมต่างกันนี้ จะเป็นบทเรียนที่ฝากไว้ให้จดจำตลอดกาล… กับนิทานพื้นบ้านไทยภาคเหนือเรื่องย่าผันคอเหนียง เนื้อเรื่องนิทานพื้นบ้านไทยภาคเหนือเรื่องย่าผันคอเหนียง กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในชนบท ผู้คนในหมู่บ้านดำรงชีวิตด้วยการทำไร่ทำนาและหาของป่ามาขาย ท่ามกลางหญิงสาวมากมายในหมู่บ้าน มีหญิงคนหนึ่งที่แตกต่างจากผู้อื่น นางมีรูปร่างอาภัพ คอพอกใหญ่จนดูน่าเกลียด ผู้คนในหมู่บ้านต่างเรียกนางว่า “อีตาคอเหนียง” แม้ว่าสาวตาจะพยายามใช้ชีวิตเช่นหญิงสาวทั่วไป ทุกค่ำคืน นางจะนั่งปั่นฝ้ายอยู่กลางลานบ้าน หวังว่าคงมีหนุ่ม ๆ ผ่านมาแวะเวียนพูดคุยกับนางบ้าง แต่นางทำได้เพียงเฝ้าฟังเสียงดนตรี เสียงหัวเราะ และเสียงร้องเพลงของเหล่าชายหนุ่มที่เดินผ่านไป สุดท้ายพวกเขาก็แวะไปยังบ้านของหญิงอื่น ทิ้งให้นางนั่งอยู่อย่างเดียวดาย คืนแล้วคืนเล่า สาวตารอคอยอย่างเปล่าประโยชน์ ความผิดหวังสะสมกลายเป็นความเศร้า นางเริ่มคิดว่าตนเองคงไม่มีค่าพอที่จะได้รับความรักจากใคร “ข้าคงไม่มีวันได้พบความสุขในชีวิต หากไม่มีใครต้องการ ข้าก็ขอเลือกหนีจากโลกนี้ไปเสียเลยจะดีกว่า” เช้าวันหนึ่ง นางตระเตรียมเสบียงและข้าวของเครื่องใช้เงียบ ๆ ก่อนจะออกเดินเข้าป่าลึก ตั้งใจว่าครั้งนี้จะไม่กลับมาอีกต่อไป สาวตาเดินลึกเข้าไปในป่า ฝ่าแดดแผดเผาและเส้นทางอันทุรกันดาร ผ่านหุบเขา ลำธาร และป่าทึบ นางเดินต่อไปเรื่อย ๆ…

เส้นทางในป่าลึกคดเคี้ยววกวน ภายใต้ม่านหมอกที่ปกคลุม มีตำนานเล่าขานถึงเมืองเร้นลับ เมืองที่ไม่มีผู้ใดพบเห็น เว้นแต่ผู้ที่มีบุญเท่านั้นจึงจะได้ย่างกรายเข้าไป เสียงลมพัดแผ่วผ่านยอดไม้ คล้ายเสียงกระซิบของอดีต เรื่องราวของสถานที่ซึ่งถูกซ่อนเร้น และกฎเกณฑ์ที่ไม่มีใครสามารถละเมิดได้ แต่ในโลกที่ทุกสิ่งดำรงอยู่บนความไม่แน่นอน บางครั้งเพียงคำพูดหนึ่งคำ หรือการกระทำเพียงครั้งเดียว อาจเปลี่ยนชะตากรรมไปตลอดกาล ตำนานนิทานพื้นบ้านไทยนี้ไม่ใช่เพียงเรื่องของเมืองที่ซ่อนอยู่ในเงามืด แต่เป็นเรื่องของโอกาส การตัดสินใจ และบทเรียนที่ไม่มีวันย้อนคืน… กับนิทานพื้นบ้านไทยภาคเหนือเรื่องตำนานเมืองลับแล เนื้อเรื่องนิทานพื้นบ้านไทยภาคเหนือเรื่องตำนานเมืองลับแล ณ เมืองทุ่งยั้งในอดีตกาล มีชายหนุ่มผู้หนึ่งเป็นชาวบ้านธรรมดา แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น วันหนึ่งเขาเดินเข้าไปในป่าลึกเพื่อหาเสบียงและสำรวจเส้นทางที่ไม่เคยไปมาก่อน เสียงนกก้องกังวานอยู่เหนือยอดไม้ ลำแสงอาทิตย์ลอดผ่านเรือนยอดไม้หนาทึบทำให้บรรยากาศดูเงียบสงบ ขณะที่เขากำลังเดินอยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังมาจากชายป่า ด้วยความสงสัย เขาจึงแอบซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ แล้วใช้สายตามองผ่านช่องว่างของกิ่งใบ สิ่งที่เห็นทำให้เขาต้องตะลึง หญิงสาวหลายคนแต่งกายงดงามเดินออกมาจากทางลึกของป่า พวกนางดูงามราวนางฟ้า แต่สิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มแปลกใจที่สุดคือ หญิงเหล่านั้นต่างถือใบไม้คนละใบ พวกนางเดินมาถึงชายป่า ก่อนจะแยกย้ายกันไปซ่อนใบไม้ไว้ตามพุ่มไม้ โคนต้นไม้ หรือแม้แต่ซอกหิน จากนั้นก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในป่า ชายหนุ่มรู้สึกว่ามีบางสิ่งไม่ชอบมาพากล เขารอจนหญิงสาวเดินจากไป แล้วจึงค่อย ๆ ย่องออกมาและเก็บใบไม้ใบหนึ่งซ่อนไว้ในอกเสื้อ เวลาผ่านไปจนถึงบ่าย หญิงสาวกลุ่มเดิมเดินกลับมา พวกนางต่างกระวีกระวาดมองหาใบไม้ที่ตนซ่อนไว้ เมื่อเจอแล้วก็หยิบขึ้นมาไว้ในมือ แต่มีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่กลางป่า ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความตกใจและวิตก นางก้มมองหาใบไม้ของตนเองไปทั่วแต่ก็หาไม่พบ…

ในค่ำคืนที่ดวงจันทร์ลอยเด่นเหนือท้องฟ้าแห่งล้านนา แสงประทีปนับพันส่องสว่างดั่งดวงดาราบนผืนน้ำ เสียงบทสวดธัมม์แว่วก้องไปทั่วเมือง ราวกับเป็นสะพานเชื่อมโยงผู้คนให้หวนระลึกถึงบางสิ่งที่ถูกลืมเลือนไปตามกาลเวลา ภายใต้เปลวไฟที่ริบหรี่ เรื่องราวของความรัก ความพลัดพราก และคำมั่นสัญญายังคงถูกเล่าขาน ตำนานนิทานพื้นบ้านไทยที่สอดแทรกบทเรียนแห่งชีวิต และสะท้อนถึงสายใยที่ไม่อาจถูกตัดขาด แม้ความเป็นและความตายจะกั้นขวางไว้ก็ตาม กับนิทานพื้นบ้านไทยภาคเหนือเรื่องตำนานแม่กาเผือก เนื้อเรื่องนิทานพื้นบ้านไทยภาคเหนือเรื่องตำนานแม่กาเผือก กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ ริมฝั่งแม่น้ำคงคา มีต้นมะเดื่อใหญ่ต้นหนึ่งแผ่กิ่งก้านปกคลุมผืนน้ำ ใต้เงาร่มของต้นไม้นี้เป็นที่พำนักของสัตว์นานาชนิด และในหมู่พวกมันก็มีแม่กาเผือก นกที่แตกต่างจากกาอื่นๆ เพราะมีขนขาวดั่งงาช้างและดวงตาเป็นประกายราวมณี นางไม่ได้เป็นเพียงนกธรรมดา แต่เป็นสัตว์วิเศษที่สั่งสมบุญบารมีมาแต่อดีตชาติ ด้วยจิตใจที่เปี่ยมเมตตา นางไม่เคยเบียดเบียนใคร และมักช่วยเหลือสรรพสัตว์ที่เดือดร้อนอยู่เสมอ แม่กาเผือกทำรังอยู่บนยอดมะเดื่อสูง ล้อมรอบด้วยใบไม้หนาทึบ และไม่นานนัก นางก็ออกไข่ 5 ฟอง ไข่เหล่านี้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของนาง ทุกวันแม่กาจะโผบินออกไปหาอาหาร และกลับมาฟูมฟักไข่ด้วยความรักและความหวังว่าวันหนึ่ง พวกมันจะฟักออกมาเป็นลูกน้อยที่แข็งแรง วันหนึ่ง ขณะที่แม่กาเผือกออกจากรังไปหาอาหาร ท้องฟ้ากลับเปลี่ยนสีจากฟ้าใสเป็นมืดครึ้ม ลมพัดกรรโชกแรง ฟ้าคำรามกึกก้องและพายุใหญ่ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว สายฝนกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา ลมพายุโหมกระหน่ำสะเทือนทั้งต้นมะเดื่อ จนในที่สุด ไข่ทั้งห้าฟองหล่นจากรัง ร่วงลงสู่แม่น้ำคงคา และถูกกระแสน้ำพัดพาไปคนละทิศทาง เมื่อพายุสงบลง แม่กาเผือกรีบบินกลับมาที่รัง แต่สิ่งที่เห็นคือความว่างเปล่า ไข่ทั้งห้าหายไป นางกรีดร้องด้วยความตกใจ รีบบินโฉบลงต่ำ มองหาไข่ของตนในแม่น้ำอันกว้างใหญ่ นางบินไปตามสายน้ำ…

สายลมพัดผ่านเทือกเขาสูงของอาณาจักรแสนหวี นำพากลิ่นอายแห่งอดีตและเสียงกระซิบของเรื่องราวที่ถูกเล่าขานมานับศตวรรษ ท่ามกลางหุบผาและป่าลึก มีถ้ำแห่งหนึ่งซ่อนตัวอยู่ในเงามืด หินรูปร่างประหลาดที่อยู่ภายในถูกกล่าวขานว่าเป็นร่างของหญิงสาวผู้เฝ้ารอใครบางคนอย่างไม่มีวันเสื่อมคลาย ตำนานนิทานพื้นบ้านไทยแห่งถ้ำนี้เป็นเรื่องราวของความรักอันบริสุทธิ์ที่ต้องเผชิญกับอุปสรรคอันหนักหน่วง เรื่องราวของโชคชะตาที่เล่นตลกกับหัวใจมนุษย์ และคำมั่นสัญญาที่แม้แต่กาลเวลาก็มิอาจลบเลือนได้… กับนิทานพื้นบ้านไทยภาคเหนือเรื่องตำนานถ้ำผานางคอย เนื้อเรื่องนิทานพื้นบ้านไทยภาคเหนือเรื่องตำนานถ้ำผานางคอย กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในยุคสมัยที่อาณาจักรแสนหวีรุ่งเรืองดั่งแสงสุริยา เจ้าหญิงอรัญญาณี ประสูติในวังหลวงท่ามกลางความรักและการทะนุถนอม นางเป็นที่รักของผู้คนในนคร ด้วยความงามเลิศล้ำและจิตใจที่อ่อนโยน ทว่าชะตาชีวิตของนางถูกลิขิตไว้แล้ว พระบิดาหมายมั่นให้นางอภิเษกสมรสกับเจ้าผู้ครองนครใกล้เคียงเพื่อกระชับอำนาจ แต่หัวใจของเจ้าหญิงกลับไม่อาจถูกพันธนาการ นางตกหลุมรักชายหนุ่มนามว่า คะนองเดช เขาเป็นนักรบแห่งอาณาจักร ผู้มีดวงตาคมกริบและจิตใจกล้าหาญ แม้จะเป็นเพียงสามัญชน แต่ความองอาจและความสัตย์ซื่อของเขาทำให้เจ้าหญิงหวั่นไหว ทั้งสองแอบพบกันในป่าหลังวัง ทุกครั้งที่แสงจันทร์สาดส่อง เจ้าหญิงมักเสด็จมาพบคะนองเดชใต้ต้นไทรใหญ่ริมสระน้ำ “หากพระบิดาทรงล่วงรู้ หญิงจักต้องถูกลงโทษแน่” เจ้าหญิงกล่าวด้วยความกังวล “ข้าไม่เกรงกลัวอาญาใด ๆ ตราบใดที่หัวใจของเรายังมีกันและกัน” คะนองเดชตอบ น้ำเสียงหนักแน่น ความรักของทั้งสองเติบโตในเงามืด ทว่าไม่นานข่าวลือก็กระจายไปถึงพระกรรณของพระบิดา พระองค์ทรงกริ้วโกรธและมีรับสั่งให้นำตัวคะนองเดชมาลงโทษ เจ้าหญิงอรัญญาณีตระหนักดีว่าหากนางนิ่งเฉย ชายคนรักอาจต้องจบชีวิต นางจึงตัดสินใจทำสิ่งที่ไม่มีผู้ใดคาดคิด ในค่ำคืนที่ดวงดาวเต็มฟ้า เจ้าหญิงอรัญญาณีทรงปลอมพระองค์เป็นหญิงสามัญชน แล้วแอบลอบออกจากวัง คะนองเดชรออยู่ที่ป่าริมแม่น้ำ เขาคว้าหัตถ์ของนางไว้แน่น ก่อนทั้งสองจะรีบเร่งเดินทางออกจากอาณาจักร ทว่าการหลบหนีมิใช่เรื่องง่าย กองทหารของพระราชาออกตามล่าอย่างไม่ลดละ เจ้าหญิงและคะนองเดชต้องเดินทางผ่านป่าลึก ลัดเลาะไปตามลำธาร ใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก หลายเดือนผ่านไป เจ้าหญิงเริ่มรู้สึกถึงสิ่งมีชีวิตเล็ก…

ในดินแดนแห่งขุนเขาและท้องฟ้าเมืองล้านนา มีตำนานที่เล่าขานนิทานพื้นบ้านไทยภาคเหนือกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษเกี่ยวกับสัตว์มงคลที่ถูกเชื่อว่ามีพลังในการควบคุมฝนและธรรมชาติ พญาลวงไม่ได้เป็นเพียงแค่สัตว์ในตำนาน แต่ยังเป็นสัญลักษณ์แห่งความอุดมสมบูรณ์และการหล่อเลี้ยงชีวิตจากท้องฟ้า เรื่องราวของพญาลวงไม่เพียงแค่เกี่ยวข้องกับการให้น้ำแก่พืชพรรณเท่านั้น แต่ยังแฝงไปด้วยคำสอนที่ลึกซึ้งเกี่ยวกับการรักษาความสมดุลในชีวิตและธรรมชาติ เมื่อธรรมชาติถูกทำลายไป ก็อาจจะเกิดการลงโทษจากสิ่งที่เราควบคุมไม่ได้… กับนิทานพื้นบ้านไทยภาคเหนือเรื่องตำนานพญาลวง เนื้อเรื่องนิทานพื้นบ้านไทยภาคเหนือเรื่องตำนานพญาลวง กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในภาคเหนือของประเทศไทย ชาวบ้านต่างก็เชื่อกันว่ามีพญาลวง สัตว์มงคลที่มีพลังในการควบคุมฝนและธรรมชาติ พญาลวงเป็นงูขนาดใหญ่ที่มีหัวคล้ายมังกรและพญานาครวมกัน ซึ่งมีพลังมหาศาลและสามารถเรียกฝนลงมาได้ในช่วงที่ดินแห้งแล้ง ทุกครั้งที่พญาลวงปรากฏตัว ฝนจะตกมาอย่างเหมาะสมและทำให้พืชพรรณและชีวิตต่าง ๆ ได้รับการหล่อเลี้ยง ในทุก ๆ ปี ชาวบ้านจะจัดพิธีบูชาพญาลวง ขอโชคลาภและขอให้ฝนตกตามฤดูกาล ชาวบ้านเชื่อว่าเมื่อฟ้าไม่ยอมให้ฝนตกตามฤดูกาล พญาลวงจะเป็นผู้ช่วยในการให้ฝนตกลงมาอย่างพอเหมาะและช่วยให้ดินกลับมามีความอุดมสมบูรณ์ แต่ในปีนี้กลับมีบางสิ่งผิดปกติ เมื่อฝนที่ควรจะตกตามฤดูกาลกลับไม่มา หมู่บ้านเริ่มประสบกับภาวะภัยแล้งอย่างหนัก การเกษตรไม่สามารถเติบโตได้ และผู้คนเริ่มกังวลถึงอนาคตของพวกเขา “ทำไมฝนถึงไม่ตกตามฤดูกาล?” พนา หนุ่มวัยรุ่นจากหมู่บ้านถามปู่ทองคำที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ปู่ทองคำยิ้มและมองไปที่ท้องฟ้า “พญาลวงคงรู้สึกถึงความผิดปกติของโลก พญาลวงคือผู้ควบคุมฝน แต่ทุกอย่างต้องมีสมดุล ไม่ใช่แค่ฝนตกได้ตลอดเวลา” พนาไม่เข้าใจคำพูดของปู่ทองคำ “ถ้าพญาลวงควบคุมฝน ทำไมฝนถึงไม่ตกในเวลาที่ควรจะเป็นล่ะครับ?” พนาถามอย่างสงสัย ปู่ทองคำหันมามองพนาอย่างเข้าใจแล้วพูดว่า “พญาลวงจะปรากฏตัวเมื่อเขารู้สึกถึงความผิดปกติของธรรมชาติ หากผู้คนไม่ได้รักษาสมดุลกับธรรมชาติ พญาลวงจะไม่ปรากฏตัว และอาจทำให้เกิดภัยแล้งหรือฝนตกหนักเกินไป” ในวันหนึ่งที่ท้องฟ้าปิดมืดครึ้มเหมือนเคย พญาลวงตัดสินใจปรากฏตัวจากท้องฟ้าด้วยพลังมหาศาลของเขา เขามองลงไปยังโลกมนุษย์ที่เต็มไปด้วยการทำลายธรรมชาติ ผู้คนเริ่มใช้ทรัพยากรธรรมชาติมากเกินไป พวกเขาตัดไม้ทำลายป่าเพื่อสร้างพื้นที่เพาะปลูก…

ในอดีตที่ผ่านมามีเรื่องเล่าตำนานนิทานพื้นบ้านไทยภาคเหนือ(ล้านนา)ของเจ้าหลวงคำแดง ผู้เป็นกษัตริย์องค์แรกของเมืองล้านนา เขาเกิดในยุคที่โลกยังเต็มไปด้วยความลึกลับ และการผจญภัยที่ไม่มีใครคาดคิด ท่ามกลางเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับอดีตชาติและการสร้างเมืองที่รุ่งเรือง มีสิ่งที่ซ่อนอยู่มากมายที่รอให้ผู้คนได้ค้นพบ เส้นทางชีวิตของเจ้าหลวงคำแดงเต็มไปด้วยการพบพานและการเลือกทางที่ไม่เหมือนใคร จากการเริ่มต้นที่ไม่น่าจะเชื่อมโยงถึงกัน กลายเป็นการเดินทางที่สำคัญในประวัติศาสตร์ของเมืองล้านนา… กับนิทานพื้นบ้านไทยภาคเหนือเรื่องเจ้าหลวงคำแดง เนื้อเรื่องนิทานพื้นบ้านไทยภาคเหนือเรื่องเจ้าหลวงคำแดง กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในยุคสมัยประวัติศาสตร์ เมื่อแผ่นดินยังเต็มไปด้วยความลึกลับและปริศนา ณ ดินแดนอันไกลโพ้น มีพระยาหมูตนหนึ่งนามว่า อุตรจุนทะ เดิมทีเขาเคยเป็นมนุษย์ผู้มีจิตใจเมตตา รักความยุติธรรม แต่เพราะความผิดพลาดในอดีตชาติ เขาจึงถูกสาปให้เกิดเป็นหมูเพื่อชดใช้กรรม แม้มีรูปลักษณ์เป็นสัตว์ แต่อุตรจุนทะกลับมีปัญญาเฉียบแหลมกว่าสัตว์ทั้งหลาย เขาอาศัยอยู่ในป่าหิมพานต์ คอยช่วยเหลือผู้หลงทางและปกป้องสัตว์ที่อ่อนแอจากอันตราย ความดีของเขาเป็นที่เลื่องลือไปถึงพระวิสสุกรรม เทพผู้เป็นใหญ่ในการสร้างสรรพสิ่ง ด้วยความเมตตา พระวิสสุกรรมประสงค์จะปลดปล่อย อุตรจุนทะ จากคำสาป จึงประกาศในทิพย์วิมานว่า “เมื่อกรรมเก่าของเจ้าเบาบาง เจ้าจะได้ถือกำเนิดใหม่ในร่างมนุษย์ บำเพ็ญบารมีเพื่อสร้างแว่นแคว้นอันยิ่งใหญ่ และจะเป็นผู้ค้ำจุนแผ่นดินสืบไป” เมื่อวาระมาถึงอุตรจุนทะ ก็สิ้นชีวิตในร่างหมูและถือกำเนิดใหม่เป็นมนุษย์ ในดินแดนที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายและศึกสงคราม ณ นครโจร ซึ่งตั้งอยู่ทางทิศเหนือของลุ่มแม่น้ำปิง พระยาโจรณีผู้ปกครองนครเป็นกษัตริย์ผู้เก่งกาจแต่โหดเหี้ยม เขามีพระโอรสเพียงองค์เดียว คือสุวัณณะคำแดงผู้ถือกำเนิดขึ้นท่ามกลางปรากฏการณ์ประหลาด คืนที่ สุวัณณะคำแดง ลืมตาดูโลก ท้องฟ้าถูกฉาบด้วยแสงสีแดงเรืองรอง ผู้คนต่างโจษจันกันว่าทารกน้อยผู้นี้มิใช่เด็กธรรมดา เพราะผิวกายของพระองค์เปล่งประกายดังทองคำตั้งแต่แรกเกิด ในท้องพระโรงของนครโจริ พระยาโจรณีทอดพระเนตรโอรสด้วยความพอพระทัย แต่ยังมีความหวาดหวั่นในพระทัย…