ท่ามกลางหุบเขาและแม่น้ำใสเย็น มีเรื่องเล่าขานตำนานนิทานพื้นบ้านสากลชื่อดังจากญี่ปุ่น โดยเรื่องราวเริ่มจากหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งตั้งอยู่ ผู้คนในหมู่บ้านใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย ดำรงชีพด้วยการทำไร่ทำนาและช่วยเหลือกันอย่างมีน้ำใจ แม้ว่าที่นี่จะเงียบสงบ แต่ก็มีเรื่องเล่าที่ทำให้ทุกคนหวาดหวั่นเสมอ ยักษ์ที่อาศัยอยู่บนเกาะอันไกลโพ้น พวกมันดุร้าย แข็งแกร่ง และออกปล้นสะดมหมู่บ้านอยู่เป็นประจำ ไม่มีใครกล้าต่อกรกับพวกมัน และไม่มีผู้ใดรู้วิธีจะหยุดยั้งหายนะครั้งนี้
แต่แล้ว วันหนึ่ง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เมื่อมีเด็กชายผู้หนึ่งถือกำเนิดขึ้นมาพร้อมกับโชคชะตาที่ไม่ธรรมดา เด็กชายที่ไม่เพียงแต่แข็งแกร่งเหนือมนุษย์ แต่ยังเต็มไปด้วยจิตใจกล้าหาญและความมุ่งมั่นที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่มีใครกล้าเผชิญ… กับนิทานพื้นบ้านญี่ปุ่นเรื่องโมโมทาโร่เด็กชายลูกท้อ
เนื้อเรื่องนิทานพื้นบ้านญี่ปุ่นเรื่องโมโมทาโร่เด็กชายลูกท้อ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ท่ามกลางหุบเขา มีชายชรากับหญิงชราสองสามีภรรยาอาศัยอยู่ พวกเขาใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายตัดฟืน ทำสวน ปลูกข้าว และช่วยเหลือเพื่อนบ้านอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าจะมีชีวิตสงบสุข แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ทั้งสองรู้สึกเศร้าอยู่ลึก ๆ ก็คือพวกเขาไม่มีลูก
วันหนึ่ง ขณะที่คุณยายหอบตะกร้าผ้าไปซักที่แม่น้ำ เธอก็ฮัมเพลงไปพลาง น้ำในลำธารใสแจ๋วจนเห็นปลาตัวเล็กว่ายวนไปมา ขณะที่เธอกำลังขยี้เสื้อผ้าอยู่นั้น ทันใดนั้น!
ซ่าาา! กระแสน้ำไหลเชี่ยวขึ้น และเธอเห็นอะไรบางอย่างกำลังลอยมาตามน้ำ
“ลูกท้อเหรอ?” มันเป็นลูกท้อขนาดมหึมา! เปลือกของมันสีชมพูระเรื่อเป็นประกายราวกับทอง เธอไม่เคยเห็นผลไม้อะไรใหญ่เท่านี้มาก่อน
“ถ้าข้านำไปให้คุณตากินล่ะก็ คงทำเป็นขนมได้ทั้งอาทิตย์แน่ ๆ!” เธอจึงใช้ไม้เขี่ยลูกท้อเข้าหาฝั่ง แล้วแบกมันกลับบ้านไปด้วยความยากลำบาก
เมื่อคุณยายกลับถึงบ้าน คุณตาซึ่งกำลังหั่นฟืนอยู่ถึงกับยกขวานขึ้นอย่างตกใจ “เจ้าหามันมาได้ยังไง!? ใหญ่ขนาดนี้ ข้ากินได้ทั้งปีแน่ ๆ!”
ทั้งสองหัวเราะชอบใจ คุณยายจึงเตรียมมีดเพื่อผ่าลูกท้อออก แต่แล้ว… เป๊าะ! ลูกท้อแตกออกจากกัน!แสงสีทองพวยพุ่งออกมา พร้อมกับเสียงร้องของเด็กทารก! “อุแว๊! อุแว๊!”
คุณตาคุณยายตกตะลึง มองดูเด็กชายตัวน้อยที่นั่งอยู่กลางเปลือกท้อ ใบหน้าของเขากลมเกลี้ยง ดวงตาสุกใสเปล่งประกาย เขามีพลังเหลือล้นตั้งแต่ยังเป็นทารก!
“โอ้! ต้องเป็นของขวัญจากสวรรค์แน่ ๆ!” คุณยายอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา น้ำตาเอ่อคลอด้วยความปลื้มปิติ
“เราจะตั้งชื่อเขาว่า ‘โมโมทาโร่’“ คุณตากล่าว ซึ่งหมายถึง “เด็กชายลูกท้อ”
ทั้งสองจึงเลี้ยงดูโมโมทาโร่ด้วยความรัก และเด็กชายก็เติบโตขึ้นมาเป็นหนุ่มน้อยที่มีเรี่ยวแรงมหาศาล แข็งแกร่งกว่าผู้ใหญ่ทั่วไป และมีจิตใจกล้าหาญเหนือใคร
หลายปีผ่านไป โมโมทาโร่เติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ แข็งแรงราวกับนักรบ เขาสามารถยกก้อนหินหนัก ๆ ได้เพียงมือเดียว วิ่งไล่ลมได้เร็วกว่าใคร และจิตใจของเขาก็เต็มไปด้วยความกล้าหาญและคุณธรรม
หลายปีผ่านไป โมโมทาโร่เติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ แข็งแรงราวกับนักรบ เขาสามารถยกก้อนหินหนัก ๆ ได้เพียงมือเดียว วิ่งไล่ลมได้เร็วกว่าใคร และจิตใจของเขาก็เต็มไปด้วยความกล้าหาญและคุณธรรม
วันหนึ่ง โมโมทาโร่ได้ยินข่าวจากชาวบ้านว่า “ยักษ์โอนิ” บนเกาะอสูร ออกอาละวาด ปล้นสะดมหมู่บ้าน และจับตัวผู้คนไปเป็นทาส
“ข้าจะไปปราบมัน!” โมโมทาโร่ประกาศ
คุณยายตกใจมาก “ลูกจะไปคนเดียวไม่ได้! อันตรายเกินไป!”
คุณตาพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมก่อนพูดว่า “หากเจ้าตั้งใจจะไป ข้าจะไม่ห้าม… แต่เจ้าต้องเตรียมตัวให้ดี”
คุณยายจึงทำ “คิบิดังโกะ” (ขนมดังโงะแบบพิเศษ) ให้เป็นเสบียง คำร่ำลือบอกว่าขนมนี้ช่วยเพิ่มพลังให้กับผู้ที่กินมัน
“นี่เป็นขนมที่ดีที่สุดของข้า กินแล้วเจ้าจะมีเรี่ยวแรงมากขึ้น” คุณยายยื่นให้ โมโมทาโร่รับมันมาแล้วยิ้ม
“ข้าจะกลับมาพร้อมชัยชนะ!” แล้วเขาก็ออกเดินทาง
ระหว่างทาง โมโมทาโร่เดินผ่านป่าทึบ ลมพัดแรงจนกิ่งไม้สั่นไหว และทันใดนั้นเอง… “โฮ่ง! โฮ่ง!” เสียงเห่าดังขึ้น สุนัขตัวหนึ่งกระโจนออกจากพุ่มไม้ ขนของมันดำสนิท ดวงตาคมกริบราวกับนักล่า “เจ้าคือใคร!? ทำไมมาที่ป่าของข้า?”
โมโมทาโร่ไม่ตอบ เขาหยิบคิบิดังโกะออกจากถุงแล้วโยนให้สุนัข “นี่คือขนมวิเศษจากคุณยายของข้า หากเจ้ากินมัน เจ้าจะมีพลังมากขึ้น”
สุนัขรับไปกัดคำหนึ่ง แล้วจู่ ๆ มันก็ตาเป็นประกาย “อร่อยมาก! ข้าจะติดตามเจ้าไป! ให้ข้าช่วยสู้กับยักษ์เถอะ!”
โมโมทาโร่พยักหน้าอย่างพอใจ แล้วออกเดินทางต่อพร้อมกับสุนัข
เดินไปได้ไม่นาน พวกเขาได้ยินเสียง “แฮ่กๆๆๆ” เหมือนเสียงหอบเหนื่อย ทันใดนั้น ลิงตัวหนึ่งกระโดดลงจากต้นไม้ มันจ้องโมโมทาโร่แล้วพูดว่า “ข้าได้ยินว่าเจ้ามีขนมวิเศษ! ถ้าให้ข้ากิน ข้าจะช่วยเจ้า!”
โมโมทาโร่โยนคิบิดังโกะให้ ลิงรับไปแล้วกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ “ยอดเยี่ยม! ข้าจะไปกับเจ้า!”
ทั้งสามออกเดินทางต่อ จนมาถึงชายป่า ขณะนั้นเอง… ฟึ่บ! ไก่ฟ้าตัวหนึ่งบินโฉบลงมาขวางหน้า มันมองโมโมทาโร่อย่างสงสัย “ข้าเห็นพวกเจ้ากำลังเดินทางไปที่ไหนกัน?”
ทะเลสีครามทอดยาวสุดสายตา คลื่นกระทบฝั่งเป็นระลอก เสียงนกทะเลร้องก้องไปทั่ว
โมโมทาโร่ สุนัข ลิง และไก่ฟ้า เดินทางมาถึงชายฝั่ง ที่ซึ่งพวกเขาจะต้องลงเรือไปยัง “เกาะอสูร” สถานที่ที่เหล่ายักษ์โอนิอาศัยอยู่
“ดูนั่น! ข้าเห็นเกาะแล้ว!” ไก่ฟ้าร้องขณะบินวนอยู่เหนือศีรษะของพวกเขา
เกาะอสูรตั้งตระหง่านอยู่กลางทะเล ปราสาทสีดำของพวกยักษ์สูงตระหง่าน เมฆครึ้มปกคลุมรอบ ๆ ทำให้ที่นั่นดูน่าหวาดหวั่น บนกำแพงสูงมีพวกยักษ์ตัวใหญ่เดินลาดตระเวนไปมา
โมโมทาโร่กำหมัดแน่น “ถึงเวลาแล้ว เราจะไปช่วยเหลือทุกคน!”
เมื่อเรือของพวกเขาเทียบท่าที่เกาะอสูร โมโมทาโร่และพรรคพวกหลบอยู่หลังโขดหิน มองไปยังประตูปราสาทที่ถูกเฝ้าโดยยักษ์สองตัว พวกมันตัวสูงใหญ่ ดวงตาแดงก่ำ มีเขาแหลมบนศีรษะ และถือกระบองเหล็ก
“เราจะเข้าไปได้ยังไง?” ลิงกระซิบ
“ให้ข้าจัดการเอง!” ไก่ฟ้าพูดก่อนจะบินพุ่งขึ้นไปด้วยความเร็ว
มันร่อนลงตรงหน้ายักษ์ ใช้ปีกฟาดใส่ดวงตาของพวกมันจนยักษ์ร้องลั่น “โอ๊ยยย! อะไรเนี่ย!?”
ทันใดนั้น ลิงก็โหนเถาวัลย์จากต้นไม้ กระโดดข้ามกำแพงไปแล้วปลดกลอนประตู “เข้ามาเร็ว!”
โมโมทาโร่กับสุนัขพุ่งเข้าไปข้างในทันที
ข้างในปราสาทเต็มไปด้วยยักษ์ที่กำลังกินเหล้าและหัวเราะเสียงดัง พวกมันไม่ทันสังเกตว่า โมโมทาโร่และพรรคพวกได้เข้ามาแล้ว “พวกเราจะทำยังไงต่อ?” สุนัขถาม
“โจมตีเลย!” โมโมทาโร่ประกาศ ก่อนจะพุ่งเข้าใส่พวกยักษ์ทันที!
เขาใช้ดาบไม้ไผ่ที่คุณตาให้มา ฟาดเข้าที่ขาของยักษ์ตัวหนึ่งจนมันล้มลง ส่วนสุนัขก็กระโดดงับแขนของอีกตัว ลิงกระโดดไปขโมยอาวุธของพวกมัน และไก่ฟ้าก็ใช้กรงเล็บจิกตาของยักษ์ไม่ให้มันสู้ได้
“พวกมันเก่งเกินไป!” ยักษ์บางตัวเริ่มถอยหนี
แต่แล้ว… “โครมมม!!” เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้น หัวหน้ายักษ์เดินออกมาจากห้องของมัน มันตัวใหญ่กว่ายักษ์ตัวอื่น ผิวสีแดงเข้ม เขาแหลมยาว และถือกระบองใหญ่ “เจ้ากล้าบุกมาที่นี่งั้นรึ!? ข้าจะบดขยี้พวกเจ้าเอง!”
มันเงื้อกระบองขึ้นแล้วฟาดลงมา โมโมทาโร่กระโดดหลบหวุดหวิด ก่อนจะพุ่งเข้าไปโจมตี แต่ร่างของมันแข็งแกร่งมาก
“แบบนี้ไม่ไหวแน่!” ลิงร้อง
“ต้องร่วมมือกัน!” โมโมทาโร่ตะโกน
ไก่ฟ้าบินขึ้นไปจิกตาของหัวหน้ายักษ์ ทำให้มันเสียการควบคุม สุนัขพุ่งเข้าไปกัดขาของมัน ขณะที่ลิงใช้ความว่องไวขโมยกระบองไป “ตอนนี้แหละ!”
โมโมทาโร่กระโดดขึ้นไปฟาดเข้าที่หัวของมันเต็มแรง “ตุ้บ!!!”
หัวหน้ายักษ์ล้มลงกับพื้น “ข้ายอมแล้ว! อย่าฆ่าข้าเลย!”
โมโมทาโร่ชี้ดาบไปที่มัน “ถ้าเจ้าให้คำมั่นว่าจะเลิกทำชั่ว และคืนสมบัติที่ขโมยไป ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า!” พวกยักษ์ที่เหลือต่างพยักหน้ารัว ๆ ด้วยความกลัว
“ข้าจะไม่ทำชั่วอีกแล้ว!” หัวหน้ายักษ์พูดเสียงสั่น ก่อนจะสั่งให้ลูกน้องนำสมบัติทั้งหมดมาคืน
หลังจากปราบยักษ์ลงได้ โมโมทาโร่และพรรคพวกก็นำสมบัติทั้งหมดลงเรือ ขณะแล่นกลับบ้าน พวกเขามองไปที่เกาะอสูรที่ตอนนี้สงบลง ไม่มีเสียงคำรามของยักษ์อีกต่อไป
“พวกเราทำได้แล้ว!” ลิงกระโดดด้วยความดีใจ
“ใช่! ชาวบ้านจะต้องดีใจแน่ ๆ!” ไก่ฟ้ากล่าว
เมื่อพวกเขากลับมาถึงหมู่บ้าน ชาวบ้านต่างออกมาต้อนรับ พวกเขาดีใจที่โมโมทาโร่ปราบยักษ์ได้และนำสมบัติกลับมา ทุกคนพากันร้องไชโย
คุณตาคุณยายรีบวิ่งเข้ามากอดโมโมทาโร่ด้วยน้ำตาแห่งความดีใจ “เจ้ากลับมาแล้ว! เราภูมิใจในตัวเจ้ามาก!”
โมโมทาโร่ยิ้ม ก่อนจะกล่าวว่า “ข้าทำสำเร็จแล้ว!“
นับแต่นั้นมา หมู่บ้านก็กลับมาสงบสุขอีกครั้ง และชื่อของ “โมโมทาโร่” ก็กลายเป็นตำนานที่ถูกเล่าขานจากรุ่นสู่รุ่น
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า…
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า… ความกล้าหาญและความมุ่งมั่นจะนำพาเราไปสู่ชัยชนะ แม้ว่าหนทางจะเต็มไปด้วยอุปสรรค หากเราไม่ยอมแพ้ ก็จะสามารถก้าวข้ามมันไปได้เหมือนกับโมโมทาโร่ที่ไม่กลัวพวกยักษ์และยืนหยัดเพื่อต่อสู้
นอกจากนี้ ความสามัคคีคือพลังที่ยิ่งใหญ่ โมโมทาโร่ไม่สามารถเอาชนะยักษ์ได้เพียงลำพัง แต่ด้วยความร่วมมือของเพื่อน ๆ ที่แต่ละตัวมีความสามารถแตกต่างกัน ทำให้พวกเขาสามารถช่วยเหลือกันและประสบความสำเร็จ
สิ่งสำคัญอีกอย่างคือ การใช้สติปัญญาสำคัญกว่ากำลังเพียงอย่างเดียว แม้ยักษ์จะตัวใหญ่และแข็งแกร่ง แต่โมโมทาโร่และพรรคพวกก็ใช้ไหวพริบ วางแผน และใช้จุดแข็งของตนเองให้เป็นประโยชน์
ท้ายที่สุดนิทานเรื่องนี้ยังสอนให้เราเห็นว่าการให้อภัยและการเปลี่ยนแปลงเป็นไปได้เสมอ แม้แต่ยักษ์ที่เคยชั่วร้าย เมื่อได้รับโอกาสและบทเรียน ก็สามารถกลับตัวได้ เหมือนที่โมโมทาโร่เลือกที่จะไม่แก้แค้น แต่ให้พวกมันสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายใครอีก
ดังนั้นเรื่องราวของ “โมโมทาโร่ เด็กชายลูกท้อ” จึงเป็นมากกว่านิทานผจญภัย แต่ยังเป็นบทเรียนแห่งความกล้าหาญ ความสามัคคี ปัญญา และเมตตา ที่เราสามารถนำไปใช้ในชีวิตจริงได้
ที่มาของนิทานเรื่องนี้
นิทานพื้นบ้านญี่ปุ่นเรื่องโมโมทาโร่เด็กชายลูกท้อ (อังกฤษ: Momotaro) เป็นหนึ่งในนิทานพื้นบ้านที่มีชื่อเสียงที่สุดของญี่ปุ่นและถูกเล่าขานมาหลายร้อยปี ต้นกำเนิดที่แท้จริงของเรื่องนี้ไม่แน่ชัด แต่เชื่อกันว่าเริ่มแพร่หลายตั้งแต่สมัยเอโดะ (ค.ศ. 1603 – 1868) และมีรากฐานจากนิทานพื้นบ้านที่เก่ากว่านั้น นิทานเรื่องนี้มีการเล่าในหลากหลายรูปแบบ บางฉบับเล่าว่าโมโมทาโร่ไม่ได้ออกมาจากลูกท้อ แต่เป็นเด็กที่พ่อแม่ชราขอพรจากเทพเจ้าและได้รับพรให้เกิดจากลูกท้อที่พวกเขากินเข้าไป
ลูกท้อมีความหมายพิเศษในวัฒนธรรมญี่ปุ่น ถือเป็นผลไม้วิเศษที่สามารถปัดเป่าความชั่วร้ายและมอบพลังให้แก่ผู้ที่เกี่ยวข้อง จึงไม่น่าแปลกใจที่โมโมทาโร่ ซึ่งเกิดจากลูกท้อ จะเป็นเด็กชายที่มีพลังเหนือมนุษย์และถูกกำหนดให้ทำภารกิจสำคัญ นอกจากนี้ คำว่า “ทาโร่” มักถูกใช้เป็นชื่อของลูกชายคนโตในครอบครัวญี่ปุ่น จึงทำให้ชื่อ “โมโมทาโร่” มีความหมายว่า “เด็กชายลูกท้อ”
นักวิชาการบางคนมองว่า “ยักษ์โอนิ” ที่โมโมทาโร่ต่อสู้เป็นสัญลักษณ์ของศัตรูภายนอกที่คุกคามญี่ปุ่น ขณะที่ตัวของโมโมทาโร่อาจเป็นตัวแทนของนักรบผู้กล้าที่ต่อสู้เพื่อปกป้องบ้านเมือง เรื่องราวนี้จึงสะท้อนค่านิยมของญี่ปุ่นเกี่ยวกับความกล้าหาญ ความกตัญญู และการเสียสละเพื่อส่วนรวม
นอกจากการเล่าปากต่อปากแล้ว นิทานเรื่องนี้ได้รับการบันทึกลงในหนังสือสมัยโบราณหลายเล่ม และถูกนำไปดัดแปลงเป็นสื่อหลากหลายรูปแบบ เช่น หนังสือภาพ ละครคาบูกิ อนิเมะ และภาพยนตร์ โมโมทาโร่ยังถูกใช้เป็นสัญลักษณ์ทางวัฒนธรรมของญี่ปุ่น โดยเฉพาะในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง รัฐบาลญี่ปุ่นได้นำเรื่องราวของเขามาใช้ในโฆษณาชวนเชื่อเพื่อส่งเสริมความรักชาติ
แม้จะผ่านไปหลายร้อยปี นิทานพื้นบ้านญี่ปุ่นเรื่องโมโมทาโร่เด็กชายลูกท้อก็ยังคงเป็นที่รู้จักและถูกเล่าขานต่อไป เด็กญี่ปุ่นหลายคนเติบโตมาพร้อมกับเรื่องราวของโมโมทาโร่ และยังคงเป็นตัวละครที่สื่อถึงความกล้าหาญและจิตวิญญาณแห่งนักสู้ของชาวญี่ปุ่น
“พลังที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่กำลัง แต่คือหัวใจที่ไม่ยอมแพ้”