ในชีวิตนี้เรามักจะต้องเลือกทำสิ่งต่าง ๆ ที่อาจจะไม่เห็นผลทันที แต่ในภายภาคหน้ามันกลับส่งผลต่อชีวิตของเราอย่างยิ่งใหญ่ เช่นเดียวกับเรื่องราวของมดและตั๊กแตนที่เลือกใช้ชีวิตแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ถึงเวลาที่เราจะได้รู้ว่า การเลือกทำสิ่งใดนั้นมีผลต่ออนาคตอย่างไร
ในวันหนึ่งของฤดูร้อนที่แสนร้อนระอุ มดตัวเล็ก ๆ กับตั๊กแตนตัวใหญ่ ต่างก็มีวิธีใช้ชีวิตแตกต่างกันไป มดทำงานอย่างขยันขันแข็งสะสมอาหารสำหรับฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึง แต่ตั๊กแตนกลับใช้ชีวิตอย่างอิสระ สนุกสนานไปกับเสียงเพลงและการพักผ่อน ไม่รู้เลยว่าวันหนึ่งจะมีความยากลำบากรออยู่ข้างหน้าเรื่องราวจะเป็นเช่นไร ติดตามได้ในนิทานอีสปเรื่องมดกับตั๊กแตน
เนื้อเรื่องนิทานอีสปเรื่องมดกับตั๊กแตน
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในทุ่งหญ้าเขียวขจีที่กว้างใหญ่ มีสายลมอ่อน ๆ พัดผ่านและแสงแดดอันอบอุ่นของฤดูร้อน ที่นี่เป็นบ้านของเหล่าสัตว์น้อยใหญ่มากมาย ตั๊กแตนตัวหนึ่งเป็นสัตว์ที่ชื่นชอบการร้องเพลงและเล่นดนตรี มันดีดเครื่องดนตรีของมันอย่างสนุกสนาน ร้องเพลงพร้อมกับเสียงสายลมที่พัดผ่านต้นไม้ใบหญ้า
“ชีวิตช่างงดงามเหลือเกิน!” ตั๊กแตนร้องเพลงด้วยเสียงที่สดใส มันใช้เวลาทั้งวันเพลิดเพลินไปกับการเล่นดนตรีและพักผ่อนใต้เงาต้นไม้ใหญ่ ชีวิตของตั๊กแตนเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสนุกสนาน
ในขณะที่อีกมุมหนึ่งของทุ่งหญ้า มีกลุ่มมดทำงานกันอย่างขะมักเขม้น พวกมันขยันขันแข็ง เก็บรวบรวมเมล็ดพืช ผลไม้ และเศษใบไม้เพื่อนำไปเก็บไว้ในรัง มดทุกตัวมีบทบาทและหน้าที่ชัดเจน พวกมันเดินตามแถวที่เรียงกันอย่างเป็นระเบียบ
วันหนึ่ง ตั๊กแตนสังเกตเห็นกลุ่มมดที่กำลังทำงานหนัก มันรู้สึกแปลกใจจึงกระโดดเข้าไปถามว่า “พวกเจ้าทำอะไรกันน่ะ ทำไมต้องทำงานหนักในวันที่อากาศดีขนาดนี้?”
มดตัวหนึ่งที่กำลังแบกเมล็ดข้าวขึ้นหลังตอบอย่างสุภาพว่า “ข้ากำลังเตรียมเสบียงสำหรับฤดูหนาวที่จะมาถึง ในฤดูหนาวจะไม่มีอาหารให้เก็บเกี่ยว หากเราไม่เตรียมตัวในวันนี้ เราอาจไม่มีอาหารเพียงพอในช่วงเวลานั้น”
ตั๊กแตนได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะเสียงดัง “ฤดูหนาวยังอีกนาน พวกเจ้าไม่คิดที่จะหยุดพักบ้างเลยเหรอ?”
มดไม่ตอบ แต่กลับหันไปทำงานต่อ ตั๊กแตนจึงยักไหล่และกระโดดออกไป “ข้าจะไปสนุกกับชีวิตดีกว่า ไม่มีเหตุผลที่จะต้องกังวลในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง!”
วันเวลาผ่านไป ตั๊กแตนยังคงสนุกสนานกับการร้องเพลงทุกวัน มันไม่เคยสนใจคำเตือนของมด มดทุกตัวกลับทำงานอย่างขยันขันแข็งไม่มีวันหยุด พวกมันเก็บสะสมอาหารไว้อย่างเต็มที่ในรังที่อบอุ่นและปลอดภัย
จนกระทั่งฤดูหนาวมาถึง ทุ่งหญ้าเขียวขจีแห้งเหี่ยว ต้นไม้ผลัดใบ ลมหนาวพัดกระโชกแรง ไม่มีเสียงดนตรีหรือเสียงนกร้องเหมือนในฤดูร้อนอีกต่อไป สัตว์หลายตัวต่างซ่อนตัวอยู่ในที่อบอุ่น ตั๊กแตนที่ไม่ได้เตรียมตัวใด ๆ ไว้เลย เริ่มรู้สึกหนาวเหน็บและหิวโหย มันเดินเตาะแตะไปทั่วทุ่งหญ้าโดยไม่มีอาหารและที่พักพิง
วันหนึ่ง ตั๊กแตนที่กำลังหิวและเหนื่อยล้าเห็นรังของมด มันจึงเคาะประตูรังและกล่าวด้วยเสียงที่อ่อนแรง “ได้โปรด ช่วยข้าด้วย ข้าหนาวและหิว ไม่มีอาหารเหลืออยู่เลย”
มดที่เฝ้ารังเปิดประตูออกมามองตั๊กแตน และตอบกลับว่า “เมื่อฤดูร้อน ข้าได้เตือนเจ้าให้เตรียมเสบียงสำหรับฤดูหนาว แต่เจ้าเลือกที่จะไม่ฟังและใช้เวลาสนุกสนาน ตอนนี้เจ้ากำลังเผชิญกับผลที่เจ้าตัดสินใจเอง”
ตั๊กแตนฟังแล้วรู้สึกสำนึกผิด มันก้มหน้าลงด้วยความอับอายและเดินจากไปด้วยความรู้สึกเสียใจที่ไม่เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับสิ่งที่อาจเกิดขึ้น
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า…
นิทานเรื่องนี้สอนให้เราเห็นถึงความสำคัญของการมองการณ์ไกล การทำงานหนัก และการเตรียมพร้อมสำหรับอนาคต อย่าประมาทกับช่วงเวลาที่ดูเหมือนจะปลอดภัยและสบายใจ เพราะเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดอาจเกิดขึ้นได้เสมอ และทักษะในการวางแผนและเตรียมตัวคือสิ่งที่จะช่วยให้เรารับมือกับสถานการณ์เหล่านั้นได้
ที่มาของนิทานเรื่องนี้
นิทานอีสปเรื่องมดกับตั๊กแตน (อังกฤษ: The Ant and the Grasshopper) เป็นหนึ่งในนิทานอีสป นิทานเรื่องนี้ถูกจัดอยู่ในลำดับที่ 373 ของ Perry Index (Perry Index คือดัชนีการจัดหมวดหมู่ของนิทานอีสปที่รวบรวมและจัดลำดับโดย Ben Edwin Perry เพื่อใช้ในการศึกษาและอ้างอิงนิทานอีสปอย่างเป็นระบบ) ซึ่งเล่าถึงตั๊กแตนที่ขออาหารจากมดในฤดูหนาวแต่ถูกปฏิเสธ เพื่อสอนเรื่องความขยันและการวางแผนล่วงหน้า อย่างไรก็ตาม ในยุคโบราณมีบางคนเห็นว่าเป็นการแสดงความใจแคบ เรื่องนี้ยังถูกเล่าใหม่โดย Jean de la Fontaine ในแนวเสียดสีเพื่อขยายการถกเถียงเรื่องความเมตตา ตั้งแต่ศตวรรษที่ 18 ตั๊กแตนถูกมองว่าเป็นตัวแทนของศิลปินและวัฒนธรรม
นิทานเรื่องนี้สะท้อนถึง คนเกียจคร้านและไม่รอบคอบ ที่มัวเมาอยู่กับความคิดโง่เขลาและการแสวงหาผลประโยชน์อย่างฉาบฉวย จนสุดท้ายกลับต้องสูญเสียโอกาสดี ๆ ไป