ในดินแดนที่กว้างใหญ่ มีทุ่งหญ้าเขียวขจีที่เป็นบ้านของเหล่าสัตว์มากมาย ที่นั่น วัวกระทิงสามตัวอาศัยอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข พวกมันไม่เพียงแต่เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แต่ยังคอยปกป้องซึ่งกันและกัน ทำให้ทุกสิ่งดำเนินไปอย่างราบรื่น
ทว่า ในเงามืดที่ห่างออกไป สิงโตตัวหนึ่งเฝ้ามองวัวกระทิงเหล่านี้มานาน มันปรารถนาจะล่าและกินพวกมันเพื่อดับความหิวโหย แต่ตราบใดที่วัวกระทิงอยู่รวมกัน ความแข็งแกร่งและความสามัคคีของพวกมันทำให้สิงโตไม่อาจเข้าโจมตีได้ เรื่องราวของการวางแผนอย่างแยบยลและบทเรียนแห่งความสามัคคีจะถูกถ่ายทอดในนิทานอีสปเรื่องวัวกระทิงกับสิงโต
เนื้อเรื่องนิทานอีสปเรื่องวัวกระทิงกับสิงโต
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ มีวัวกระทิงสามตัวเป็นเพื่อนรักที่คอยช่วยเหลือและปกป้องกันและกัน พวกมันอยู่ร่วมกันเสมอ ไม่ว่าไปที่ไหนหรือทำอะไร ด้วยความแข็งแกร่งของพวกมัน ไม่มีสัตว์ตัวไหนกล้าเข้ามาโจมตี โดยเฉพาะสิงโตที่เฝ้ามองอยู่ไกล ๆ เพราะรู้ดีว่าหากมันเข้าโจมตีพวกวัวพร้อมกัน ไม่มีทางที่มันจะชนะได้
วันหนึ่ง สิงโตที่หิวโหยและเจ้าเล่ห์คิดหาวิธีแยกวัวกระทิงทั้งสามออกจากกัน มันเริ่มเข้าไปกระซิบให้วัวแต่ละตัวเกิดความสงสัยในเพื่อน ๆ โดยมันบอกวัวกระทิงตัวแรกว่า “เจ้าไม่รู้หรือว่าเพื่อนของเจ้าไม่ได้จริงใจกับเจ้า พวกมันเอาเปรียบเจ้าในทุกโอกาส” วัวกระทิงตัวแรกเริ่มขมวดคิ้วและคิดตาม
ต่อมา สิงโตก็เดินไปหาวัวกระทิงตัวที่สองและพูดอย่างมีเลศนัย “เจ้าไม่เห็นหรือว่าเพื่อนของเจ้ากำลังจับตามองเจ้า และพวกมันคิดว่าเจ้าเป็นภาระ” วัวกระทิงตัวที่สองเริ่มรู้สึกไม่สบายใจและเริ่มระแวง
เมื่อสิงโตวางแผนหว่านล้อม วัวกระทิงแต่ละตัวก็เริ่มมีความสงสัยในเพื่อนของตน หลังจากที่สิงโตไปพูดกับวัวกระทิงตัวแรก มันก็เริ่มมีท่าทีไม่ไว้ใจเพื่อน ๆ ของมัน
วันหนึ่ง ขณะที่วัวกระทิงทั้งสามกำลังพักผ่อนอยู่ด้วยกัน วัวกระทิงตัวแรกพูดขึ้นด้วยเสียงขุ่นเคือง “ข้ารู้สึกว่า ข้าทำงานหนักกว่าใคร แต่ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะไม่ได้ช่วยข้ามากนัก”
วัวกระทิงตัวที่สองขมวดคิ้วตอบกลับอย่างไม่พอใจ “เจ้าพูดอะไรน่ะ? ข้าเองก็ทำงานไม่แพ้เจ้า ข้าต่างหากที่รู้สึกว่าเจ้าเอาเปรียบเรา!”
วัวกระทิงตัวที่สามมองเพื่อนทั้งสองด้วยความสับสน แต่ก็เริ่มรู้สึกไม่พอใจเช่นกัน “ใช่แล้ว ข้ารู้สึกว่าเจ้าสองตัวนั้นคอยจับตามองข้าอยู่เสมอ ราวกับว่าข้าเป็นตัวปัญหา”
การสนทนาที่เริ่มจากความไม่พอใจเล็ก ๆ กลายเป็นการทะเลาะกันอย่างเผ็ดร้อน วัวกระทิงแต่ละตัวต่างก็พูดคำพูดที่ขมขื่นและบาดใจใส่กัน
“ถ้าเจ้าคิดเช่นนั้น ก็อย่าได้คาดหวังให้ข้าอยู่ข้างเจ้า!” วัวกระทิงตัวแรกพูดอย่างโมโหและเดินแยกตัวออกไป
“ดี! ข้าก็ไม่อยากอยู่กับเจ้าเหมือนกัน!” วัวกระทิงตัวที่สองตอบเสียงดัง
วัวกระทิงตัวที่สามได้แต่ถอนหายใจและพูดเบา ๆ “ถ้าอย่างนั้น ข้าก็จะไปทางของข้าเองเช่นกัน ข้าทนกับพวกเจ้าไม่ไหวแล้ว”
หลังจากวันนั้น วัวกระทิงทั้งสามต่างแยกย้ายกันไปอยู่คนละที่ ไม่มีใครต้องการพบหน้ากันอีก สิงโตที่ซุ่มดูอยู่แอบยิ้มอย่างพอใจที่แผนการของมันสำเร็จ
และในที่สุด วัวกระทิงแต่ละตัวที่เคยแข็งแกร่งเมื่ออยู่ร่วมกัน แต่กลับอ่อนแอเมื่อต้องต่อสู้เพียงลำพัง เมื่อเห็นว่าพวกวัวกระทิงต่างก็อยู่ตัวคนเดียว มันจึงเข้าโจมตีทีละตัว พวกมันตกเป็นเหยื่อของสิงโตทีละตัว จนไม่มีใครรอดพ้นจากการโจมตีของนักล่าผู้ชาญฉลาด
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความสามัคคีและการยืนหยัดร่วมกันคือพลังที่ยิ่งใหญ่ เมื่อเราร่วมมือและสนับสนุนกัน เราจะสามารถเผชิญหน้ากับอุปสรรคและความยากลำบากได้อย่างเข้มแข็ง แต่หากเราแตกคอกันเพราะความระแวงและขัดแย้ง ความสามัคคีที่หายไปจะทำให้เรากลายเป็นเป้าหมายที่อ่อนแอและพ่ายแพ้ในที่สุด นิทานนี้เตือนให้เรารู้ถึงความสำคัญของการรักษาความสัมพันธ์และการไว้วางใจในกันและกัน
ที่มาของนิทานเรื่องนี้
นิทานอีสปเรื่องวัวกระทิงกับสิงโต (อังกฤษ: The Bulls and the Lion) ถูกจัดอยู่ในลำดับที่ 372 ของ Perry Index (Perry Index คือดัชนีการจัดหมวดหมู่ของนิทานอีสปที่รวบรวมและจัดลำดับโดย Ben Edwin Perry เพื่อใช้ในการศึกษาและอ้างอิงนิทานอีสปอย่างเป็นระบบ) ซึ่งเป็นนิทานอีสปที่สอนถึงความสำคัญของความสามัคคีและการร่วมมือกัน นิทานเล่าถึงวัวกระทิงสามตัวที่เป็นเพื่อนรักกันและมักอยู่ร่วมกันเสมอ ความสามัคคีและการปกป้องกันและกันของพวกมันทำให้สิงโตไม่สามารถเข้าโจมตีได้ เพราะหากโจมตีวัวกระทิงทั้งสามพร้อมกัน มันก็จะพ่ายแพ้ในที่สุด
ด้วยความหิวและต้องการหาวิธีกินวัวกระทิง สิงโตจึงคิดแผนการที่จะทำให้พวกมันแตกคอกัน มันใช้วิธีการพูดหว่านล้อมให้แต่ละตัวรู้สึกระแวงและไม่ไว้ใจเพื่อนของตนเอง จนกระทั่งวัวกระทิงทั้งสามเริ่มห่างเหินกันและแยกออกไปอยู่ตัวคนเดียว เมื่อเห็นว่าวัวกระทิงแยกจากกันแล้ว สิงโตก็ฉวยโอกาสเข้าโจมตีทีละตัวจนสำเร็จ ในที่สุด วัวกระทิงแต่ละตัวก็ถูกล่าไปอย่างง่ายดายเพราะขาดพลังจากความสามัคคีที่เคยมี
นิทานเรื่องนี้เป็นบทเรียนสำคัญในหลายวัฒนธรรม โดยเตือนใจให้เห็นว่าความแตกแยกและความไม่สามัคคีจะนำมาซึ่งความอ่อนแอ เมื่อเราแตกคอกันและยืนหยัดเพียงลำพัง ความแข็งแกร่งที่เคยมีจะหายไป ทำให้เรากลายเป็นเป้าหมายที่ง่ายต่อการถูกโจมตี
นิทานเรื่องนี้สื่อถึงเมืองและผู้คนก็เป็นเช่นเดียวกัน หากมีความสามัคคี พวกเขาจะไม่ปล่อยให้ศัตรูเอาชนะได้ แต่หากแตกแยก ไม่ร่วมมือกัน ศัตรูก็จะทำลายพวกเขาได้โดยง่าย